Birch Glacier Landslide: “In Blatten houden we meer dan waar ook van de bergen”
Op woensdag 28 mei brak een gletsjer in de Zwitserse Alpen los van de berg en verzwolg het dorp Blatten. Het is alsof de hemel op de hoofden van de bewoners is gevallen, schrijft deze kroniekschrijver uit Wallis. En toch zijn deze bergbeklimmers, die van alle kanten van de wereld komen en trots zijn op hun streek, maar aan één ding gebonden: terugkeren.
De berg nam alles van hen af. En toch is hun eerste reactie dat ze terug willen. Hun eerste wens is om te willen herbouwen. Het maakt niet uit wanneer of hoe. Bergbeklimmers zijn niet bang voor de bergen. Ze respecteren haar, maar zijn niet bang voor haar. Ze leerden bij haar wonen, in haar huis. In Blatten zijn we meer dan waar ook verliefd op, in deze vallei tussen monsters van steen en ijs.
Toen ik donderdagochtend vanuit mijn geboortestreek naar de hoofdstad afdaalde om daar te gaan werken, keek ik naar haar. Ze is er, overal en altijd. Na wat er in Blatten gebeurde, bijna tegen mijn zin, toen ik de Rhônevlakte overstak, zag ik het anders.
Deze Catogne, hier voor mij, is hij niet op het punt om in te storten op Bovernier of Sembrancher? Deze Chavalard, die de trots is van de inwoners van Fullières, wanneer zal hij hen in de bergen angst aanjagen? En waar wacht Ardève op om de Leytronins aan te vallen? Woensdagochtend vond ik deze bergen werkelijk schitterend. Donderdag waren ze veranderd. Zoals die oude vriend op wie je altijd kon rekenen, maar die je op een dag voor de gek hield.
Donderdagavond, nadat ik over de veerkracht van de inwoners van Lötschental en hun verbondenheid met dit deel van de wereld had gezien, gelezen en gehoord, kwam ik weer met beide benen op de grond.
Wij wonen uit vrije wil in de bergen. Omdat we van de schoonheid, de ruigheid, de afzondering, het ontbreken van scooters op de rotondes of gewoon de frisse lucht van de julinachten houden. Wij accepteren de lange, kronkelige wegen en de heen-en-weer-reizen om naar een voetbal-, dans- of tennisbaan te gaan. In de winter gebruiken wij de sneeuwschuiver. In de herfst stoken we wat eerder, in de lente wat later. Maar we zouden het voor geen goud willen ruilen.
En daarom moeten wij hen begrijpen, de mensen van Blatten, die trots zijn op hun maskers, hun dorp, hun vallei. Vandaag huilen ze. Morgen zullen ze er alles aan doen om terug te keren naar de voet van de bergen die hen zoveel kwaad hebben gedaan. Hoe beoordeelt u deze verbondenheid met het land waar u bent geboren en opgegroeid?
De berg doodt niet, hij vernietigt niet. De berg is. Punt. Waarom zouden we hem menselijke bedoelingen en handelingen toeschrijven? Zij was er al vóór ons. Zij zal na ons hier zijn.
Omdat we het gevaar dat boven ons hoofd hangt niet kunnen beheersen, leven we ermee, anticiperen we erop en beheersen we het zo goed als we kunnen. Aardverschuivingen, overstromingen, lawines, lavastromen, aardbevingen... we leven in een wereld waarin dit allemaal voorkomt. En toch zullen alle inwoners van Wallis het je vertellen. Wij leven in het mooiste land ter wereld. Blatten aan kop. In alle nederigheid.
Courrier International
